بنده یک بار در کودکی دعوا درست کردم. خیلی دعوای خوبی از آب درآمده بود. اما هیچکس از آن استقبال نکرد و استعداد دعوا درست کنی بنده در نطفه خفه شد.
ما یک فرمول خانوادگی محرمانه برای دعوا درست کردن داریم. من ولی به صورت غریزی از آن استفاده کردم. یعنی به این صورت که هیچکس فکرش را هم نمی‌کرد بنده با آن سن قلیلم توانسته باشم دعوای به آن خوبی درست کنم. این که دعوا چی و چطور بود حالا زیاد مهم نیست. ولی کیفیت خوبی داشت و همه را به حسادت واداشت. این بود که موفقیت من را برنتافتند و استعدادم را کشتند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر