یک اعدادی هستند به نام اعداد اول. حتماً آشنایی دارید با آن‌ها. این اعداد اول به جز خودشان و یک، بر هیچ عدد دیگری بخشپذیر نیستند. یعنی هیچ دو عدد طبیعی‌ای وجود ندارد که در هم ضرب بشوند و حاصل ضربشان بشود یک عدد اول. به جز خود آن عدد اول و عدد یک که عضو خنثای عمل ضرب است. یعنی از یک که صرف نظر کنیم، یک عدد اول در واقع خودش است و خودش. در فرنگ، به آن‌ها می‌گویند پرایم نامبر. اعداد برتر. اما این برتری از کجاست؟ از شدت غم انگیزی اینکه یک عدد، خودش باشد و خودش وسط این همه عدد طبیعی تا بی‌نهایت؟ نخیر. این‌ها اعداد برترند چون با استفاده از آنهاست که می‌توان مقسوم علیه‌های اعداد طبیعی غیر اول، یا من می‌گویم اعداد معمولی را مشخص کرد. یعنی اعداد معمولی، هویتشان را، عوامل تشکیل دهنده‌شان را و به زعم من همه چیزشان را از اعداد برتر دارند. از این فداکاری اعداد اول. از اینکه این اعداد هیچ چیز ندارند و هیچ چیز برایشان مهم نیست، ولی در عین حال به دیگران هویت می‌دهند. دو ضرب در سه می‌شود شش. شش یک عدد معمولی. وقتی می‌شکافیش و به دو و سه می‌رسی می‌فهمی که اگر دو و سه نبودند، برای رسیدن به شش حتماً باید از چهار و پنج عبور می‌کردی. اعداد اول، دسترسی به اعداد معمولی بزرگتر را مقدور می‌کنند و مسیر رسیدن به آن‌ها را کوتاهتر. اعدادی که هیچ ربطی به هیچ جا ندارند و خودشان هستند و خودشان.
نام سرخپوستی: عدد اول
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر