422

یادداشت‌های پراکنده‌ای از یکی از مجالس شیخِ استکان به دست بنده رسیده که عیناً منتشر می‌شود:

"چایی، حاج آقا، علاوه بر رنگ، و طعم، عطرش خیلی مهمه؛ تمام اینها برای بروز، نیاز به اسباب مناسب داره. خود چایی، قوری، سماور و علی الخصوص لیوان
روزی شخصی نزد آن حضرت رفت و گفت می‌خواهم دیگر گول شیطان را نخورم. چی بخورم؟ حضرت تبسم فرموده، استکان نعلبکی خویش را هل داد سمتش و فرمود: این
از آنجا این حدیث شریفه مستنبط شد که هرکس می‌خواهد گول شیطان را نخورد، چایی بخورد؛
تذکر دادند که شخص سازنده‌ی چایی هم حائز اهمیت است که بنده عرض می‌کنم کاملاً صحیح است و وی از اهم مهمات است
لیوان چایی را بارها در همین جلسات شرایطش را گفتیم. نه خیلی بلند، نه خیلی کوتاه، نه چاق و نه لاغر، شیشه‌ای، شفاف، مستحب است بی‌دسته باشد؛
و باز از مسائل چایی آنچه به خاطر بنده می‌رسه، اینکه چایی باید طوری دم بشه که یکرنگ سرو بشه. ترکیب چایی دم‌شده با آب جوش اصلاً توصیه نشده
گاهی بعله. امکانش نیست. نفرات زیادند و قوری کوچک، پررنگ دم کند، آب جوش استفاده کند اشکال ندارد؛
چایی کیسه‌ای حرام است. هر لیوان چایی کیسه‌ای نوشید، باید سه لیوان چایی باکیفیت بنوشد تا جبران شود؛
حالا اینو گفتن نگو، ولی بنده می‌گم. و اون این که مخترع چایی کیسه‌ای هم اینک در قعر جهنم مشغول تحمل عذاب است؛
سند دارد. سند عقلی دارد. حضرت فرمود: "این" و به چایی خویش اشاره کرد. آیا آن چایی کیسه‌ای بود؟ نبود. به ضرس قاطع نبود. چایی حضرت باکیفیت بود؛
وسیله‌ی ایاب و ذهاب هم دم در مهیاست، به همه می‌رسه. مؤمنین همهمه نکنند؛ کفش همدیگر را هم ندزدند، و السلام علی من اتبع الهدی؛
مؤمنین سر جاشون بشینن. نعلین بنده گم شده. استدعا دارم هرکی برداشته بیاره بذاره سر جاش. چراغو خاموش می‌کنیم بیاره انصافاً..."

باقی یادداشت‌ها قابل خواندن نبود.