348

یه روز یه نمکدونه غم دنیا میاد سراغش

میره قاطی نمکاش

اینم بنده خدا خواب بوده اون موقع

البته می‌دونم که نمکدونا خواب ندارن

ولی باور ندارم

بنابراین میتونسته خواب باشه

خلاصه غم دنیا میره تو این کمین میکنه

آدما که نمک می‌زدن به غذاشون

خورد خورد میرفته تو دل آدما

یواش یواش تو قلبشون خونه می‌کرده

یواش یواش اونا رو دیوونه می‌کرده

بعد اینا دیوونه که می‌شدن

دیوونه خب ینی مث دیو

بعد خب آدما فک می‌کنن باید از دیوا بترسن

در حالی که دیوم آدمه و ترس نداره

بعد آره

از هم می‌ترسیدن

یعنی از دیو، که همون غم دنیا بوده، می‌ترسیدن فی الواقع

که یهو یکی از بیرون میاد

از یه نمکدون دیگه نمک خورده بوده

که غم دنیا توش نبوده

می‌بینه اینا همه دارن از غم دنیا می‌ترسن

دعوتشون می‌کنه به اینکه بیاین بندری برقصین

از غم دنیا نترسین

اینام لبیک می‌گن

و تا مدتها فارغ از غم دنیا زندگی می‌کنن.

ولی خب آخرش می‌میرن؛

این وسط موندیم ما و این نمکدونه

که کاری به کار هم نداریم

ولی هم اون می‌دونه

هم ما می‌دونیم

که ما حالا حالاها با هم کار داریم

ما و این نمکدونه

داستان‌ها داریم با هم

میگی نه؟

ما میگیم آره؛

میگی آره؟

بازم می‌گیم آره.