دوستی داشتم که خطی خوش داشت، رفیق گرمابه و گلستان من بود. از راهنمایی همکلاس بودیم... یک بار این غزل سعدی را برایم نوشته بود: «جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال...» با همان خط خوشش. زیرش هم قید کرده بود تحریر شد به تاریخ فلان برای فلانی.
نیستش. خیلی وقت است نمی‌بینمش. نه خودش را و خطش را... رفت و خطش هم انگار آب شد رفت در زمین...
شاید به جزای همان که نگفتیم، شکر روز وصال...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر